Rozdział 4

Tym razem krócej, ale wiecie jak to jest, życie, małżeństwo, dom, praca. Z resztą, co Wam będę mówić. Rozdział dość krótki, ale mam nadzieję, ze się spodoba.

Rozdział 4

Kilka palących łyków alkoholu później przypomniała sobie, że w swojej wszystko mieszczącej-torebce ma mugolskie środki nasenne. Ruszyła chwiejnym krokiem przez pokój w poszukiwaniu zapodzianego przedmiotu.

„To, że się naćpasz w niczym ci nie pomoże.” Znowu niemal słyszała ten złośliwy szept. Westchnęła ciężko i upiła kolejny łyk. Spojrzała na zasłonę w oknie pokoju. Jej matka w tamtym dniu miała na sobie bluzkę w kolorze pudrowego różu.

-Nie...nie....nie... – jęczała, dokładnie wiedząc dokąd zaprowadzą ją te myśli – błagam. Merlinie, zlituj się. – nie było niczego, co mogło by jej teraz pomóc.

Siedziała w ciasnym pokoiku na poddaszu Nory, który dzieliła z Ginny. Po raz kolejny tłumaczyła jej zasadność swojego postępowania z rodzicami.

-Ginny, oni mają teraz większe szanse. Wierzą, że ich ambicją jest podróż do Australii. Wyjadą stąd, uciekną od tego całego syfu. – powiedziała pewnym tonem.

-A jeśli ich nie odnajdziesz? A jeśli już ich nigdy nie zobaczysz? – rudowłosa zadawała dziecinne pytania.

-Będę miała przynajmniej pewność, że są bezpieczni. – odparła bez entuzjazmu. Rozejrzała się po pokoju, jakby chcąc dać przyjaciółce do zrozumienia, że szuka książki, którą niefortunnie przerwała. Otaksowała wzrokiem regał stojący pod obitą drewnianą boazerią ścianą, rzuciła okiem na biurko.

-Dobra, dobra, widzę, nie chcesz rozmawiać, idę sobie. – prychnęła z uśmiechem Ginny i zerwała się z krzesła. W tej samej chwili usłyszała ciche postukiwanie w szybę. Młodszą gryfonką podbiegła do okna i wpuściła szarą ministerialną sowę, która wylądowała przed Hermioną. Dziewczyna odwiązała list od nóżki sowy. Przebiegła wzrokiem przez treść i zbladła. Sprawdziła nazwisko napisane na pergaminie i przeczytała jeszcze raz. – Miona, wszystko ok.? – zapytała niepewnie Ruda.

-Wzywają mnie do Ministerstwa. Jest też notatka do twojego taty z prośbą, żeby mi towarzyszył. Nic więcej nie wyjaśnili. – powiedziała słabym głosem

-Ale chyba nie myślisz, że oni się dowiedzieli o tym, że usunęłaś pamięć rodzicom? – wyszeptała trwożnie Ginny.

-Zawołaj tatę Gin. Nie wiem czego chcą, ale na pewno nie mogli tego wykryć. – odparła, a przyjaciółka pobiegła na dół po ojca. Dalej wszystko potoczyło się szybko. Aportacja do Londynu, przejście do Ministerstwa. W tym wykutym z granitu miejscu, od razu powitał ich urzędnik.

-Nazywam się Donahue, panno Granger. – przedstawił się krótko i uścisnął jej dłoń. – Proszę się przygotować psychicznie. Wezwaliśmy panią, aby zidentyfikowała pani zwłoki. – poinformował rzeczowo. Dawna Hermiona zbladła jeszcze bardziej i kurczowo uczepiła się ramienia pana Weasleya. Teraźniejsza wiedziała, że najgorsze przed nią.

-O czym ty mówisz Donahue? – warknął rudowłosy mężczyzna.

-Mamy niemal pewność, że zamordowanymi, których znaleźliśmy w Alei Śmiertelnego Nokturnu, to rodzice panny Granger. – cały czas mówił tym samym irytująco urzędniczym tonem. Bez słowa podążyła za człowieczkiem w zielonej todze. Kiedy dotarli do drzwi, odezwał się Artur.

-Pozwoli pan, że najpierw ja wejdę, powinienem przygotować Hermionę na to, co może ujrzeć.

-Przykro mi, ale tylko rodzina i osoby wskazane przez Ministerstwo mogą wejść, nie ma pana na liście Weasley. Przykro mi, nie ominę procedur. – odparł urzędnik.

-W porządku proszę pana. – powiedziała gryfonka – Dam radę. Miejmy to już za sobą. – dodała i przeszła przez wskazane jej drzwi. To, co ujrzała... Nawet teraz usilnie próbowała wyrwać się z klatki wspomnienia, ale obrazy zalewały jej myśli samoistnie. Czuła, jak łzy bezgłośnie wypływają z jej otwartych oczu, nie mogła zrobić nic, poza patrzeniem.

W powietrzu lewitowały dwa zamrożone zaklęciem ciała, a raczej to, co z nich pozostało. Miała wrażenie, że kawałki mięsa trzymają się razem wyłącznie dzięki magii.

-Mamo. Mamusiu. Mamusiu. – szeptała podchodząc do zwłok – Tatusiu. Tato. – chciała krzyczeć, ale głos uwiązł jej w gardle. Najgorsze było patrzenie na ich twarze, pozostawione przez oprawców z jedynie niewielkimi uszczerbkami, specjalnie tak, by można było dokonać identyfikacji. Odgarnęła z martwego policzka matki skołtunione włosy i złożyła pocałunek na czole, domykając jednocześnie oczy. To samo zrobiła z ojcem, odwróciła się i otarła rękawem załzawione oczy, nabrała powietrza i wyszła z pomieszczenia.

-Potwierdzam identyfikację. To ciała moich rodziców. Gdzie mam podpisać? – powiedziała automatycznie, patrząc na urzędnika pustym wzrokiem. Natychmiast podsunął jej formularz, który wypełniła z precyzją robota, oddała pergamin i podążyła do kominka, by za pomocą sieci Fiuu przenieść się do Nory. Pan Weasley ruszył zaraz za nią. Niemal na nią wpadł, wychodząc z portalu. Znowu czuła to samo, ból i pustkę pazernie pożerającą ją od środka. Nie mogła zdobyć się na łzy. Spojrzała na ludzi zgromadzonych w salonie, od tej chwili to oni mieli być jej jedyną rodziną. Tama jej uczuć puściła, opadła na podłogę zanosząc się głośnym szlochem. Nawet nie poczuła, kiedy otoczyły ją ramiona pani Weasley. Po chwili zorientowała się, że siedzi na łóżku w Dziurawym Kotle, a ramiona, które starają się ukoić ból, należą do niej samej.

Zaniosła się histerycznym śmiechem.

-Zapłacili, zapłacili, zapłacili. – powtarzała chichocząc, lecz ten śmiech powoli przerodził się w spazmatyczny płacz – Brudna idiotka, dziwka. – wymamrotała, sięgając po kolejną dawkę alkoholu. – Co ci to dało? Co ci to dało? – powtarzała sobie i po raz kolejny parsknęła niekontrolowanym śmiechem. – Przypomnij sobie Hermionko, przypomnij sobie kim jesteś. – mruczała do siebie. – Przypomnij sobie jaka z ciebie bohaterka. – szeptała ironicznie, po chwili znowu znalazła się w Norze.

Wyszła na zewnątrz, lewitując przed sobą stos talerzy. Tego dnia pani Weasley siłą zaangażowała ją do pomocy, poszła bez szemrania. Miała już dość wylewności mieszkańców Nory, każdy chciał ją przytulić, pocieszyć, każdy mówił jak bardzo mu przykro z powodu jej rodziców.

-Teraz! Razem! – wykrzyknął pan Weasley, który razem z synami i  Lupinem stawiał wielki namiot weselny, w którym miało tego dnia odbyć się wesele Billa. Nawet nie przeliczyła upływu czasu. Wszystkimi przygotowaniami zajęła się Ginny. Wybrała jej sukienkę i ulepszyła ją magicznie, pomogła jej upiąć niesforne loki i zmusiła do siedzenia w bezruchu, kiedy robiła jej makijaż. „Takie niepotrzebne, zbędne.” Przypominała sobie swoje myśli z tamtego dnia.

-Chodźcie dziewczynki! – zawołała pani domu, Ginny zbiegła po schodach niemal gubiąc po drodze buty, ale nie ona, nie Hermiona. Rozejrzała się uważnie po pokoju. „A jeśli to dziś? Czy mam wszystko, czego mi trzeba?” myślała gorączkowo wciskając jeszcze kilka rzeczy do swojej wszystkomieszczącej torebki, tej, którą dostała od matki, a która dzięki kilku zaklęciom stała się istnym magazynem. Przerzuciła cienki pasek przez ramię i zeszła powoli po schodach, niechętnie przyjmując widok przystrojonego domu i gości kręcących się w każdym kącie. „Nie powinni tego robić, nie powinni kusić losu.” – to zdanie krążyło w jej głowie i ilekroć próbowała je od siebie odepchnąć tym bardziej złośliwie wracało ze zdwojoną siłą.

Była tam, ale czuła się nieobecna, cały czas myśląc tylko o tym, kiedy to chwilowe poczucie szczęścia się na nich zemści, kiedy jakiś okrutny bożek spojrzy złośliwym okiem, tupnie nogą i powie swoje bezlitosne „Dosyć!”.

Pierwszy taniec, gratulacje, goście, przechodziła pomiędzy nimi, mając na uwadze ostatnie, co usłyszała od Dumbledora. Śledziła wzrokiem Rona i Harry’ego, dzięki Merlinowi, że niemal wszystko robili razem.

Nagle w namiocie pojawiła się świetlna kula. „Ministerstwo padło, Minister Magii nie żyje, oni nadchodzą ... nadchodzą ...”.

Wszyscy zaczęli się aportować w popłochu, przepychała się do chłopaków.

-Tutaj! Jazda! Szybko! – krzyknęła do nich, ale nie posłuchali jej, Harry rozglądał się za Ginny, Ron szukał wzrokiem braci. Głupi, głupi chłopcy. Nagle namiot stanął w płomieniach. – Szybko, już tu są! – krzyknęła jeszcze raz, biegło do Harry’ego, po drodze łapiąc Rona za ramię i ciągnąc go za sobą. Nagle drogę zastąpił im wysoki śmierciożerca, zerwał z siebie maskę, spojrzała na jego poparzoną twarz. McNair jednak przeżył. –Drętwota! – wrzasnęła błyskawicznie, a mężczyznę odrzuciło mocno w tył. Zaklęcia natychmiast pomknęły w jej stronę. Unikała ich jak tylko mogła, rzuciła za nich tarczę ochronną, Ron automatycznie biegł za nią, obejrzała się w tył, ciskając promieniami Sectumsempry, rudzielec rzucał Drętwotę, gdzie popadło. Przyspieszyła, nie patrząc przed siebie, nagle coś wciągnęło ją za róg domu. Postać w czarnych szatach śmierciożercy, przez chwile sparaliżował ją strach. Śmierciożerca przyciągnął ją do siebie i przystawił różdżkę do gardła, dając Ronowi znak, żeby nie krzyczał.

-Weźmiesz Pottera i  aportujecie się stąd. Rozumiesz? – wysyczał do jej ucha, spojrzała na niego, ale pożałowała, ponieważ boleśnie wzmocnił uścisk, przed oczami mignął jej tylko kosmyk niemal białych włosów, skrywanych pod kapturem. – Pottera, nikogo więcej. – warknął i pchnął ją w kierunku, gdzie leżał oszołomiony chłopak. Automatycznie schwyciła go za rękę, przyciągnęła do siebie Rona.

-Hermiono, tam jest Ginny! – wrzasnął rudowłosy chłopak, ale ona już aportowała ich z tamtego miejsca, lecz tym razem zamiast wylądować na zatłoczonej mugolskiej ulicy, znalazła się na powrót w ciemnym pokoiku.

Była wdzięczna, że tym razem złośliwy bożek oszczędził jej wspominania pretensji Rona i Harry’ego. Odruchowo sięgnęła po butelkę
-Równia pochyła. – mruknęła upijając spory łyk.